strój do polki warszawskiej

Kostium kąpielowy jednoczęściowy złote monokini Dune 1 Poupee Marilyn 279,90 zł 399,90 zł. Kostium kąpielowy dwuczęściowy czarny z ozdobnymi kółeczkami Aria 02 Poupee Marilyn 169,95 zł 339,90 zł. Kostium kąpielowy jednoczęściowy z siateczką na przodzie Cannes 1 Poupee Marilyn 349,90 zł 499,90 zł. Kontusz – szata wierzchnia, rodzaj płaszcza lub kamizelki, z charakterystycznymi tzw. wylotami, czyli rozciętymi od pachy do łokci rękawami, które albo luźno zwisały, albo, odrzucone do tyłu, odsłaniały żupan. Kontusz był przewiązany ozdobnym pasem kontuszowym. Był to charakterystyczny element stroju polskiej szlachty w XVII i Liczba produktów w zestawie. 3 szt. 75, 99 zł. 85,98 zł z dostawą. Produkt: Now Komplet dziecięcy 3 szt. 140 wielokolorowy. dostawa w poniedziałek do 10 miast. 23 osoby kupiły. dodaj do koszyka. SUPERCENA. Strój Karnawałowy Polski Policjant 140 - Opis i dane produktu. Strój policjanta, doskonały dla małych bohaterów. Komplet składa się z bluzy z nadrukiem, spodni, czapki oraz paska z kaburą. Całość wykonana ze poliestru. Prać w pralce lub ręcznie, nie używać wybielaczy, nie suszyć w suszarce. 2 szt. 64, 99 zł. zapłać później z. sprawdź. 73,98 zł z dostawą. Produkt: STRÓJ PIŁKARSKI HAALAND MANCHESTER CITY Komplet dziecięcy 2 szt. 128 wielokolorowy. dostawa w środę. 34 osoby kupiły. dodaj do koszyka. nonton film kong skull island sub indo. Spódnica to element dopełniający każdego kobiecego stroju regionalnego. Folkowe wzory prezentują się wyjątkowo pięknie na solidnym, kaskadowo opadającym materiale, który pięknie układa się wokół nóg. Spódnice niesamowicie wirują w tańcu, podkreślają sylwetkę właścicielki. W naszym sklepie znajdziesz spódnice tradycyjne, bogato zdobione kwiatami, koronką, haftem. To bogactwo kolorów – całe palety czerwieni i burgundu, niebieskiego, czarnego. Zachwycą Cię swoją piękną formą i staną sie spektakularną częścią scenicznego wizerunku. Na przestrzeni ostatnich 150 lat tradycyjny strój opoczyński zmieniał się wiele razy. Najczęściej były to zmiany związane z zastosowaniem nowych technik tkackich. Strój opoczyński - kobiecy Najstarsze stroje opoczyńskie szyto z wełnianych pasiaków o lnianej osnowie. Wełniaki były wtedy tkane najczęściej w czerwono-białe, czarno-białe i biało-czarno-czerwone prążki, później pojawiły się także akcenty pomarańczowe, aż w końcu tkaniny zostały zdominowane przez niebieskie, wiśniowe i zielone odcienie. Pasiaki tkano na białej lub czarnej osnowie, a do tkania wykorzystywano splot rypsowy. Początkowo prążki były wąskie, ale z czasem stawały się coraz szersze, wykorzystywano również znacznie bogatszą gamę kolorów. Późniejsze pasiaki wyróżniały się także bardziej urozmaiconym wzorem, w którym układ pasków nie był powtarzalny. Ponadto, samodziały ozdabiano iglicowaniem. Ewolucję przechodził także opoczyński haft. Najstarsze hafty wykonywano białą albo czerwoną stebnówką, czasami stosowano też ścieg prosty liczony. Ale na przełomie XIX i XX wieku najpopularniejszy stał się haft rodzaj haftu zaczęto łączyć z innymi ściegami liczonymi i haftem płaskim, a uzyskany w ten sposób rodzaj haftowania stał się charakterystyczny tylko dla regionu opoczyńskiego. Motywy ozdobne w hafcie opoczyńskim mają najczęściej zgeometryzowaną formę. Haftowania pojawiały się na przyramkach, mankietach i kołnierzykach. Haftowania damskiej garderoby mogły być wielokolorowe, a na męskich ubraniach (kołnierzyki, mankiety, napierśniki) dominował haft biały. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Kobiety w regionie opoczyńskim zakładały na głowę dużą, wełnianą chustę, o dość skomplikowanym sposobie wiązania. Najpierw złożoną po przekątnej chustę owijano wokół głowy, potem krzyżowało się rogi chusty na potylicy, jeszcze raz owijało nimi głowę, aż w końcu małe rogi wiązano nad czołem i chowano pod chustką. Damska chusta na głowę była zdobiona motywami kwiatowymi, przeważnie w odcieniach niebieskiego, zielonego lub pomarańczowego. Panny zawsze stroiły swoje nakrycie głowy kwiatkami albo rutą. W XX wieku w regionie opoczyńskim zaczęto nosić małą chustę na głowę zwaną salinówką. Czepce miały prawo nosić tylko kobiety zamężne, ale zakładano je w zasadzie tylko do stroju świątecznego. Czepce opoczyńskie różniły się między sobą formą i zdobieniami. Najpowszechniejszy był czepiec uszyty z tiulu, o dużej i wysokiej główce. Tego typu czepiec był wykończony z przodu rurkowanym paseczkiem z tiulu, posiadał też wiązania. Tiulowy czepiec haftowano na biało w geometryczne i kwiatowe wzory. Damskie koszule stroju opoczyńskiego szyto według kroju przyramkowego. Pierwsze koszule były wyłącznie z lnu samodziałowego, potem zaczęto też stosować płótno wełniane i bawełniane. Gdy koszulę szyto z dwóch rodzajów tkanin, lepszy materiał szedł na górę, a nadołek doszywano z partu. Koszule w regionie opoczyńskim praktycznie nie zmieniały swojego kroju, zmieniał się tylko kołnierzyk i mankiety – w nowszych koszulach kołnierz był większy i wykładany, a mankiety stawały się coraz szersze. Poszczególne okresy w stroju opoczyńskim odróżnia też sposób zdobienia koszul. Koszule z nowszego okresu są dekorowane szydełkową koronką, doszywaną do kołnierza i mankietów, znacznie zwiększyła się też paleta barw stosowanych przy haftowaniu. Przy koszulach starszych hafty były najczęściej czarne, a w innych kolorach były tylko niewielkie dodatki. Kiecka miała zawsze przepasanie w postaci zapaski. Do ich szycia wykorzystywano wełniane samodziały, które z czasem stawały się coraz barwniejsze. W starszych okresach kiecki opoczyńskie były przeważnie pomarańczowe, potem zaczęto też szyć kiecki wiśniowe, różowe, niebieskie i zielone. Na przestrzeni lat zmieniono też sposób krojenia kiecek oraz styl ich zdobienia. Przez bardzo długi czas noszono kieckę z odcinanym stanikiem. Szerokość kiecki miała średnio 3,5-4 metry, natomiast długość kiecki zależała od szerokości używanej tkaniny, ponieważ pasy zawsze układano pionowo. Dolną krawędź kiecki obszywano aksamitką, a podobne zdobienia, choć znacznie szersze, umieszczano też w połowie długości kiecki. Aksamitką i pasmanterią ozdabiano również staniki, które dodatkowo posiadały dekoracyjne zakładki. Latem zamiast wełnianych kiecek kobiety zakładały kiecki z cienkiej wełny albo perkalu. Wielkość zapaski była uzależniona od długości kiecki, a zapaski noszone na początku XX wieku miały długość około 50 cm i szerokość 60 cm. Zapaski starszego typu nie posiadały żadnych ozdób. Później na zapaski, w połowie jej długości, zaczęto doszywać pasmanterię albo kilka rzędów aksamitek. Zapaski wiązano w pasie za pomocą kolorowych krajek, których końce zdobiono doszytymi pomponami. Krótkie zapaski zawsze były w kolorze kontrastowym do koloru kiecki, zatem do ciemnej spódnicy zakładano pomarańczową zapaskę, a do pomarańczowej kiecki ubierano zapaskę w ciemnym kolorze. Zapaski zakładano nie tylko do stroju codziennego, ale również do ubrania świątecznego. Kobieta zwykle miała w swojej garderobie kilka różnych zapasek, a najbogatsze gospodynie posiadały ich znacznie więcej. Na chłodniejsze dni zakładano zapaski naramienne, które zakrywały całe ciało aż do bioder. Zapaski naramienne zarzucano po prostu na ramiona albo na głowę, a żeby materiał się nie zsuwał, zapaskę zawiązywano krajkami pod brodą lub na piersiach. Zapaski zarzucane na ramiona ozdabiano tylko zakładkami w połowie długości, ewentualnie doszywano jeszcze brzegi czarną aksamitką. Tego typu zapaski można zobaczyć u kobiet z regionu opoczyńskiego nawet w czasach współczesnych. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Na przełomie XIX i XX wieku kobiecym obuwiem świątecznym były trzewiki na obcasie. Jakość trzewików była uzależniona od wysokości cholewek – im była ona wyższa, tym bardziej eleganckie stawały się trzewiki. Do sznurowania trzewików wykorzystywano czarne tasiemki, chociaż panny i młode mężatki zakładały do butów także różowe, czerwone i zielone sznurowadła. Każda kobieta bardzo dbała o swoje trzewiki, dlatego najczęściej idąc do kościoła czy miasteczka kobiety pozostawały bose i zakładały swoje trzewiki dopiero wtedy, gdy docierały na miejsce. W latach dwudziestych ubiegłego wieku trzewiki zaczęto zastępować płytszymi pantoflami. Na co dzień i do pracy kobiety zakładały proste drewniaki. Do świątecznych butów ubierano czarne lub białe pończochy – te na lato dziergano z bawełny, a na zimę z wełny. Wartość biżuterii zależała oczywiście od stopnia zamożności były naszyjniki z prawdziwych korali i bursztynów, ale noszono też sztuczne perełki i koraliki. Można było także łączyć ze sobą różne rodzaje naszyjników, w tym również prawdziwe korale czy bursztyny ze sztucznymi kamykami. Styl biżuterii także ulegał modzie, ale zwykle największym uznaniem cieszyły się naturalne korale, a potem bursztyny. O ozdobnych naszyjników dokładano różne medaliki i krzyżyki, które kupowano na odpustach. Biżuteria bywała też prezentem dla panien od ich kawalerów. Najbiedniejsze kobiety także nosiły na szyi wiele sznurów z ozdobami, ale w ich przypadku były to najczęściej same szklane imitacje z kolorowych paciorków. Strój opoczyński - męski Mężczyźni w tym okresie najczęściej nosili rogatywki, filcowe kapelusze i czapki maciejówki. Ten ostatni rodzaj nakrycia głowy upodobali sobie szczególnie kawalerowie – maciejówki zakładano nawet do stroju ślubnego i zdobiono wtedy wstążkami oraz kwiatami. Męska koszula miała krój przyramkowy. W starszych koszulach wszywano niewielki, wykładany kołnierzyk, a pod szyją koszula była wiązana za pomocą tasiemki lub spinana guzikiem. Po pierwszej wojnie światowej koszule zyskały napierśnik, stojący kołnierz oraz niesymetryczne rozcięcie na piersiach, które zapinano guzikiem przy kołnierzyku. Do szycia męskich koszul stosowano lniany samodział, a koszule przeznaczone do pracy szyto z płótna gorszej jakości. Starsze koszule haftowano kolorowymi nićmi, ale koszule z napierśnikiem miały tylko białe hafty. Członkowie ZPiT Tramblanka w stroju opoczyńskim Męski lejbik odznaczał się prostym krojem, ale posiadał z tyłu pasek i sprzączkę, za pomocą których można było okrycie dopasować do figury i szerokości pleców. Latem lejbiki zakładano na koszule i było to ostatnie nakrycie wierzchnie, gdy zaś był zimniej na lejbiki ubierano jeszcze spancery albo sukmany. Spancer był rodzajem grubego kaftana zimowego. Krojem przypominał trochę lejbik – miał wykładany kołnierz z klapami i wpuszczane kieszenie, ale już tył kaftana był zupełnie inny. Sukmany były długie do kostek, a krawędzie prawej poły, końce rękawów i kieszenie obszywano czarną taśmą. Za strój roboczy służyły portki, czyli spodnie uszyte z płótna. Portki były najczęściej białe, ewentualnie tkane z barwionych na czarno lub niebiesko nici. Na zimę nie szyto specjalnych spodni, ale po prostu zakładano kilka par portek jednocześnie. Koszulę do roboczych portek noszono na wierzchu, ale w przypadku stroju świątecznego zakładano portki z ozdobnymi fałdami, a koszulę wkładano do spodni. Zwieńczeniem tego stroju były buty z cholewami, do których wpuszczano nogawki świątecznych portek. Świąteczne buty miały albo sztywne i proste cholewy, albo karbowane w harmonijkę cholewki z miękkiej skóry. STRÓJ KRAKOWIAKÓW ZACHODNICH Ludność zamieszkującą tereny rolniczo-przemysłowe położone wokół Krakowa (obecnie wsie te stanowią często jego dzielnice) określa się mianem Krakowiaków Zachodnich. Nosili oni najbardziej znany polski strój ludowy. Ważnym momentem dla utrwalenia się jego popularności i uznania go już w XIX w. za narodowy stały się wydarzenia związane z powstaniem kościuszkowskim (1794 r.). Wtedy to Naczelnik Kościuszko przywdział krakowską sukmanę dla podkreślenia zasług chłopów-kosynierów w zwycięstwie pod Racławicami. Sukmana i rogatywka po utracie niepodległości stały się rodzajem uniformu wojskowego używanego zarówno na ziemiach polskich, jak i poza nimi. Ponadto na rozwój i popularyzację stroju krakowskiego wpłynęło także istnienie w latach 1815-1846 Rzeczpospolitej Krakowskiej, a – w większym jeszcze stopniu – fascynacja kulturą tego regionu artystów młodopolskich. Ich powstałe na przełomie XIX i XX w. dzieła spowodowały rozprzestrzenienie się tzw. mody krakowskiej na obszarze całej Polski. Uszyte według niej ubiory noszone były na wsi jako strój odświętny, a w mieście stały się okazjonalnie używanym kostiumem uświetniającym uroczystości kościelne i państwowe. Charakterystycznym dla tego regionu kobiecym nakryciem głowy były chusty czepcowe: białe z haftem lub kolorowe z nadrukiem. Nosiły je przede wszystkim mężatki, ale także i panny. Te ostatnie przystrajały je dodatkowo kwiatami i kolorowymi szpilkami, a spod chusty widoczne były ich warkocze. W dni chłodne, przy okazjach mniej reprezentacyjnych, kobiety zakładały na głowę małe chustki tybetowe lub jedwabne, wiązane na karku. Były one najczęściej czerwone lub ozdobione kwiatowymi motywami utrzymanymi w gamie czerwieni (najczęściej róża z listkami i pąkami). Ponadto, do ślubu i będąc druhnami, dziewczęta zakładały wianki z różnobarwnych sztucznych kwiatów. Krakowianki przywdziewały koszule z lnianych tkanin samodziałowych lub bawełnianych płócien fabrycznych. Na nie zakładały gorsety lub kaftany oraz długie, sięgające prawie do ziemi, spódnice osłonięte krótszymi nieco zapaskami zakrywającymi przód, boki, a także część tyłu spódnicy. Jako okrycia wierzchniego używały żupaników, sukienek, białych kożuchów i różnorodnych chust na ramiona. Nogi obuwały w sznurowane czarne trzewiki na dosyć wysokim obcasie lub w buty z cholewami i harmonijką w okolicach kostki (takie jak męskie). Kosztownym uzupełnieniem stroju była biżuteria z korala prawdziwego lub jego imitacji: noszono koralowe naszyjniki, niekiedy z krzyżem, spinki do koszul oraz pierścienie. Strój męski, tak jak i kobiecy, szyto prawie wyłącznie z tkanin fabrycznych. Jego najważniejszym elementem, wręcz utożsamianym z regionem, była biała sukmana. Na głowę zakładał Krakowiak czarny kapelusz z główką wysoką i stożkowatą lub niską i miękką, białą magierkę lub czerwoną rogatywkę. Nosił koszulę z lnianego płótna samodziałowego lub bawełnianego fabrycznego, o kroju przyramkowym, wpuszczoną w spodnie szyte z bawełnianej tkaniny, przeważnie w wąskie czerwone paski lub z białego samodziału lnianego. Na koszulę zakładał kaftan bez rękawów lub z rękawami, sukmanę, płótniankę, a zimą biały kożuch z mankietami i kołnierzem z czarnego futra. W czasie dni wilgotnych dla ochrony kożucha zakładano na niego sukmanę. W pasie Krakowiak opasywał się pasami dwojakiego rodzaju: z brzękadłami lub trzosem, na nogi zakładał buty z cholewami, owijając uprzednio stopę lnianą onucą. Uzupełnieniem stroju były srebrne lub bakwunowe spinki oraz pierścienie z koralem lub jego imitacją. Elżbieta Piskorz-Branekova Ludowe stroje i dodatki Projektujemy i szyjemy stroje regionalne, które zachwycają wzornictwem, precyzją wykonania, wysoką jakością wykończenia i komfortem noszenia. W ofercie są stroje podhalańskie, rzeszowskie, szlacheckie, warszawskie, kaszubskie, beskidzkie i wiele innych! Sprawdź asortyment damski oraz męski i złóż zamówienie. Zapraszamy. Strój ludowy – komplet Piękny strój ludowy powinien w pełni odzwierciedlać oryginał. Dlatego przy tworzeniu naszych kompletów bardzo dokładnie dbamy o wszystkie detale. Dzięki dbałości o szczegóły w naszej pracowni powstają nienaganne zestawy doskonałe na występy czy imprezy o charakterze regionalnym. Zachwycają gustownymi zdobieniami, starannym odszyciem oraz zachwycającym bogactwem barw. Dzięki zastosowaniu wysokiej klasy materiałów, są nie tylko efektowne, ale też niezwykle wygodne w noszeniu. Ubrania regionalne w zestawach Gotowe zestawy ubrań regionalnych to prawdziwa gratka dla miłośników piękna. Powstają one na bazie inspiracji płynących ze wszystkich regionów Polski. To sprawia, że obecnie w sprzedaży są m. in.: • stroje sądeckie, • stroje podhalańskie, • stroje biuskupiańskie, • stroje kaszubskie, • stroje kujawskie, • stroje krakowskie, • stroje przeworskie, • stroje kurpiowskie puszczy zielonej, • stroje łowickie, • stroje rzeszowskie. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą zestawów, na które składa się strój damski oraz męski. Zamawiaj je wygodnie online z dostawą na wskazany adres.

strój do polki warszawskiej