stolica na południe od morza kaspijskiego

Kierując się dalej na południe, rzeka Jordan płynie rowem tektonicznym i kończy swój bieg w Morzu Martwym. Lustro wody znajduje się na najniżej położonym obszarze lądowym Ziemi – 437,6 m p.p.m. (stan na grudzień 2022 r.) i ciągle się obniża. Na południe od Morza Martwego znajduje się Ha-Arawa i Zatoka Akaba. Waregowie. Skandynawska ekspansja na Słowiańszczyźnie. Inni wikingowie pożeglowali na wschód. Spenetrowawszy wielkie rzeki Rusi: Dniepr, Don i Wołgę, dotarli nimi daleko na południe aż do Morza Kaspijskiego i Czarnego. Po drodze brali w niewolę mieszkających tam Słowian i sprzedawali ich na targach niewolników na Krymie. Turkmenia nie spieszy się z podpisa­ niem porozumień dwustronnych w sprawie podziału części akwenu, ponieważ stoi na stanowisku, że najpierw należy uchwalić Konwencję o W nocy z 5 na 6 czerwca Rosja przeprowadziła kolejny atak powietrzny na Kijów. Znad Morza Kaspijskiego w stronę Ukrainy wystrzelono 35 pocisków manewrujących Ch-101/555, z których wszystkie Wybrzeże Morza Kaspijskiego w Rosji. Dagestan. Jami Beach jest uważana za jedną z najwygodniejszych w okolicach stolicy Dagestanu i jest bardzo popularna wśród turystów i mieszkańców. Jest to jedyna plaża na kaspijskim wybrzeżu Dagestanu, która w pełni spełnia wszystkie normy sanitarno-epidemiologiczne bezpiecznego pływania. nonton film kong skull island sub indo. Państwa Ciekawostki o Armenii Najstarsze państwo chrześcijańskie na świecie Armenia jest niewielkim, wyżynno-górzystym krajem, leżącym w zachodniej części Azji na Zakaukaziu. Przez 55 lat należała do Związku Radzieckiego, a po upadku komunizmu w Rosji, uzyskała niepodległość. Kraj zamieszkują nieco ponad trzy miliony osób, a co najmniej drugie tyle żyje poza jego granicami. Największym miastem i jednocześnie stolicą Armenii jest Erywań, miasto o ponad 2800-letniej historii. 1Republika Armenii leży na pograniczu Azji i Europy. Usytuowana jest w północno-wschodniej części Wyżyny Armeńskiej, leżącej w zachodniej części Azji i we wschodniej części Azji Mniejszej. Jest to obszar aktywny sejsmicznie, najbardziej narażony na trzęsienia ziemi na całym półwyspie Azji Mniejszej, z wygasłym wulkanem - Ararat. Wyżyna Armeńska zajmuje powierzchnię 400 tys. km2. Na jej powierzchni, oprócz Armenii leży jeszcze Turcja, Gruzja, Iran i Azerbejdżan. 2Armenia znajduje się na południe od gór Kaukazu, pomiędzy Morzem Czarnym a Morzem Kaspijskim. Od Morza Czarnego dzieli ją odległość 170 km, a od Kaspijskiego - 230 km. 3Jej powierzchnia wynosi 29 800 km2 i jest porównywalna z powierzchnią województwa wielkopolskiego. Ale nie zawsze tak było. Dwa tysiące lat temu, Armenia była rozległym terytorialnie mocarstwem, obejmującym całą Wyżynę Armeńską, aż do Morza Śródziemnego. 4Sąsiadami Armienii są: od północy Gruzja, od południa Iran i azerska eksklawa Nachiczewan (obszar Azerbejdżanu), od wschodu Azerbejdżan, od zachodu Turcja. Eksklawa jest częścią terytorium państwa, położoną w oddzieleniu od głównego jego terytorium, ale na tym samym kontynencie. Jeżeli taka część terytorium głównego otoczona jest terytorium innego państwa, to jest jednocześnie enklawą. 5Armenia jest państwem śródlądowym, nie posiada dostępu do morza, a tym samym nie posiada własnej linii brzegowej. Położenie takie uważane jest za niekorzystne, ponieważ państwo takie pozbawione jest dostępu do zasobów morskich, przede wszystkim możliwości rybołówstwa, a także transportu i handlu morskiego. Państw śródlądowych nie ma tylko na trzech kontynentach: Ameryce Północnej, Australii i Antarktydzie. 6Jest krajem wyżynno-górzystym. Prawie połowę kraju stanowią obszary powyżej 2000 m Nie ma tam obszarów nizinnych, obszary poniżej 1000 m zajmują jedynie 10% powierzchni kraju. 7Najwyższym szczytem jest wygasły wulkan Aragac o wysokości 4090 m Jest to olbrzymi wulkan o czterech wierzchołkach wokół krateru. Znajduje się on w odległości około 50 km na północny zachód od Erywania - stolicy kraju. 8Najniżej położonym miejscem w Armenii jest śródgórska Kotlina Araracka w południowo-zachodniej części kraju. Środkową część kraju, a zarazem 1/3 jego powierzchni, zajmują płaskowyże wulkaniczne, które leżą na wysokości od 1000 do 1300 m 9Sporą część powierzchni Armenii zajmują góry - Mały Kaukaz. Ich średnia wysokość wynosi około 2500 m 10Główną rzeką Armenii jest Araks, która płynie na granicy z Iranem i Turcją. Araks jest największym dopływem Kury, rzeki płynącej w północnej części kraju. Armenia w całości należy do zlewiska Morza Kaspijskiego. Najlepsza odpowiedź Fobos odpowiedział(a) o 18:47: Nie kapsztap cz coś tylko państwo:Falklandy/Malwiny(br. są to wyspy połorzone na południowy wschód od argetyny) Stolica Stanley PS:Świat niema stolicy niepoprawne pytanie Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 18:42 Chyba Kapsztad XD Ale nie jestem Pewna : ) blocked odpowiedział(a) o 10:29 stolica bałwanie do tego nade mną! Wellington ( w Nowej Zelandii ) Na bank.. xD Maziczek odpowiedział(a) o 18:02 Uważasz, że ktoś się myli? lub Kolej biegnąca u stóp Kaukazu, która połączy Europę z Azją, ma wyrwać skonfliktowany region z marazmu. Dynamit przyjechał z ankary. Dziesięć ton toczyło się tu dwa dni. Ciężarówka wspina się ostrożnie po krętych drogach 760 m w górę, a zachmurzone słońce sprawia, że pokryte lodem pola przypominają wzburzone morze. Tę niedostępną krainę w północno-wschodniej Turcji wkrótce przetnie linia kolejowa. Arslan Ustael czeka na dynamit wśród śniegu, przy temperaturze spadającej nocą do minus 40OC. 30-letni inżynier pracuje przy budowie kolei Baku–Tbilisi–Kars (w skrócie BTK) nazwanej Żelaznym Jedwabnym Szlakiem, który ma połączyć bogaty w ropę region Morza Kaspijskiego z Turcją i dalej z Europą. Górzysty pas lądu o długości 1,2 tys. km ciągnący się od Morza Czarnego po Kaspijskie zwany jest Kaukazem. Zanim kraina została wchłonięta przez Rosję, Kaukaz odgrywał ważną rolę jako trasa tranzytowa między Europą a Azją. To tędy przebiegał Jedwabny Szlak. Przez wieki dostanie się znad jednego morza nad drugie wymagało przepłynięcia z Morza Azowskiego w górę rzeki Don, przetaszczenia łodzi lądem, a potem zwodowania ich na Wołdze wpadającej do Morza Kaspijskiego. Dopiero w XIX w. Rosjanie wybudowali linie kolejowe umożliwiające sprawniejsze podróżowanie po tym Jedwabny Szlak otworzy nowy rozdział w historii regionu. Po upadku ZSRR w 1991 r. nowe republiki południowego Kaukazu – Gruzja, Armenia i Azerbejdżan – odzyskały strategiczne znaczenie na arenie międzynarodowej. Zachodnie rządy i naftowe korporacje rzuciły się do układania rur, by pompować gaz i ropę z bogatych złóż nad Morzem Kaspijskim do Europy. Dziś rurociągi już działają, ale linia kolejowa BTK wciąż jest w budowie. Po jej ukończeniu (rok 2012) pociąg ruszy z Baku, stolicy Azerbejdżanu, przejedzie przez Tbilisi w Gruzji i skończy bieg w tureckim Turcji w tym przedsięwzięciu sygnalizuje powstanie nowych związków polityczno-gospodarczych w regionie uważanym za strefę wpływów Rosji. Tak jak rurociąg Baku–Tbilisi–Ceyhan (BTC) otwarty w 2005 r., a transportujący ropę z Baku do tureckiego miasta portowego Ceyhan nad Morzem Śródziemnym, linia BTK jest wynikiem sojuszu zawartego przez Turcję, Gruzję i Azerbejdżan. Sąsiadująca z nimi Armenia została rozmyślnie wykluczona z wartego 600 mln dol. projektu. Ten transportowy korytarz będzie alternatywą dla dotychczasowych tras – północnej przez Rosję lub południowej przez kierujący pracami nad budową tunelu na granicy turecko-gruzińskiej, w Trabzonie nad Morzem Czarnym zostawił dziewczynę, która nie była gotowa na przeprowadzkę na Kaukaz na dwa lata. Inżynier wzdycha, mieszając herbatę. Mężczyzna musi czasem wybierać. Dym spowija stołówkę. Przez okno widać kolejną zamieć. Podczas I wojny światowej 90 tys. tureckich żołnierzy czekało w tych górach na nadejście Rosjan. – Niektórzy zamarzli, nie oddawszy ani jednego strzału – mówi Ustael, po czym zabiera kask i rusza w stronę drzwi. Prace trwają całą dobę w trzygodzinnych dla Turcji jest to okres ciężkiej pracy i dyplomatycznych zabiegów. Turcy spoglądają z irytacją na Bułgarię i Rumunię, które już trafiły na europejskie salony, a ich zdaniem mają mniej rozwinięte gospodarki i są bardziej skorumpowane. Turcja, sojusznik NATO w czasie zimnej wojny, wciąż wyczekuje zaproszenia do Brukseli, które może nigdy nie nadejść. – Budzi to pytania o sprawiedliwość, żeby nie użyć mocniejszych słów – mówi N. Ahmet Kushanoglu, wyższy urzędnik odpowiedzialny za koleje. – Wzrok Turcji skierowany jest od dwóch wieków ku Zachodowi – ciągnie. Dzisiaj Turcja spogląda już na wschód, po to jednak, by stać się niezbędną dla Zachodu. Po otwarciu tunelu Marmaray pod Bosforem w Stambule w 2013 r. pociągi z Baku będą mogły dojeżdżać aż do Londynu. – Oczywiste jest, że z tej linii skorzysta też Europa – mówi Kushanoglu. Ostatnio Turcja stara się też poprawić stosunki z Armenią, swym wschodnim sąsiadem. W 1993 r. zamknęła granicę i zlikwidowała połączenia kolejowe z tym krajem w geście lojalności wobec muzułmańskiego Azerbejdżanu, swego bliskiego sojusznika. Chrześcijańska Armenia wspomagała wtedy Ormian zamieszkujących ich etniczną enklawę Górski Karabach w walce o oderwanie się od Azerbejdżanu. W zeszłym roku w Zurychu Turcja podpisała porozumienie z Armenią przynoszące poprawę stosunków i otwarcie granicy. Jednak Ormianie szybko zażądali, by Turcy uznali dokonaną na ich narodzie masakrę z 1915 r. za ludobójstwo, na co ci nie mogą się zdobyć. Zaczęli się za to domagać rozwiązania konfliktu narosłego w Górskim Karabachu. Skoro na spełnienie żadnego z tych postulatów w najbliższym czasie nie ma widoków, szansa na zgodę i zbliżenie obu krajów upadła zeszłej Ustaela drążą 4 m tunelu dziennie. Po ukończeniu prac będzie miał długość 2,4 km, biegnąc 396 m pod powierzchnią. Ustael mówi, że każdy usłyszy o jednym z najdłuższych tuneli w Turcji, co rozsławi jego nazwisko. – Wtedy może wyjadę do pracy do jakiegoś ciepłego kraju? – rozmarza się. Na razie jednak wolny czas inżynier spędza w Kars, leżącym 67 km na południe od granicy. Podróż do miasta zajmuje dwie godziny. Samochód toczy się wolno po oblodzonej górskiej drodze. Mija wsie rozrzucone po zboczach, minarety i kamienne chatki. W ślepiach żerujących przy drogach lisów odbijają się w reflektory aut. Miejscowa ludność wyemigrowała za chlebem na zachód. W opustoszałych osadach pozostali tylko ci najmniej mobilni i zaradni. Nad Kars, miejscem XIX-wiecznych bitew między Ormianami, Turkami i Rosjanami, wciąż góruje cytadela. Kobiety siedzą w domach. Mężczyźni przechadzają się miejscowym zwyczajem pod rękę, przystając co jakiś czas na szklaneczkę anyżowej raki, bo tego regionu nie obowiązuje ścisły zakaz spożywania alkoholu. Oblicze miasta może odmienić się po zakończeniu budowy BTK i otwarciu połączenia z Baku. Gubernator Ahmet Kara opowiada, jak kolej przyciągnie inwestycje i wpłynie na rozwój Kars. Za Karą wisi, a jakże, fotografia Mustafy Kemala Atatürka – pierwszego prezydenta Turcji, który zmienił Imperium Osmańskie w nowoczesny, świecki kraj, promując zachodni styl życia i zakazując noszenia w grubą kurtkę Ustael patrzy, jak wiertło wgryza się w ścianę tunelu. Ładowarka wiezie w stalowej paszczy tonę skalnych odłamków. Inżynier mówi, że chce mieć swój wkład w połączenie Wschodu z Zachodem. Kiedy na miejsce dociera dynamit, rozbawia go fakt, że wyprodukowano go w Chinach, czyli że już kiedyś tę granicę przekroczył. Ustael patrzy w głąb tunelu, w kierunku Gruzji. – Na złoto jeszcze nie natrafiliśmy – mówi żartem. Kamienie wysypują się z łychy ładowarki do ciężarówki, a hałas zagłusza naszą rozmowę. w achalkalaki też nie ma złota. Pagórki wokół miasta w południowej Gruzji nie skrywają żadnych metali szlachetnych. Pracy również nie ma. To tu kończą się tory starej linii kolejowej biegnącej z Tbilisi. Od tego miejsca położone zostanie 95 km nowych torów drogą na południe przez tunel Ustaela do Kars. Dodatkowo 120 km starej linii kolejowej przejdzie modernizację. Prace rozpoczną się po roztopach. Achalkalaki leży w Gruzji, lecz większość jego mieszkańców to Ormianie żyjący w skrajnej biedzie. Tutejsze fabryki zamknięto po upadku ZSRR, a maszyny i majątek zostały rozprzedane i rozkradzione. Po zlikwidowaniu kołchozów ziemia zarosła chwastami. Chuligani ogołocili instalacje z aluminiowych i miedzianych elementów, sprzedając złom w Iranie i Turcji. Na miejscu pracy nie ma, więc mężczyźni jeżdżą do Moskwy, gdzie zakładają kombinezony sprzątaczy ulic. Niewielu mieszkańców Achalkalaki i pobliskiego regionu Samcche-Dżawachetii mówi po gruzińsku, a w szkołach nie ma nauczycieli, którzy mogliby tego języka uczyć. W latach 90. krążyły pogłoski, że Dżawachetia może być kolejnym regionem Gruzji, który planuje secesję śladem Abchazji czy Osetii Południowej, które ogłosiły niepodległość, lecz nie zostały uznane przez społeczność międzynarodową. Dzisiaj Gruzja liczy na to, że BTK pomoże uzdrowić gospodarkę i włączy kłopotliwą ormiańską enklawę w życie lazarew handluje na bazarze w Achalkalaki. Kupuje ziemniaki od rolnika, wymienia je na mandarynki, które z kolei sprzedaje za 40 tetri za kilo. Chciałby jednak pracować na kolei. – Jestem mechanikiem. Handlowanie mandarynkami rujnuje moją psychikę – mówi. Stoi przed otwartym bagażnikiem moskwicza, w którym piętrzy się stos owoców. Lazarew ma 58 lat i tyle zębów, że może żuć tylko miękkie cytrusy. Ma dwoje małych dzieci, a w kieszeni kurtki pobrzękuje kilka Lazarew pojechał w dwugodzinną podróż do Karcachi, żeby zgłosić się do pracy przy budowie kolei, wykonawca odprawił go z kwitkiem. Odwiedził tworzące się na obrzeżach Achalkalaki obozowisko zasiedlone przez doświadczonych robotników z Turcji i Azerbejdżanu. – Nie możesz kierować koparką Komatsu, bo nie znasz gruzińskiego – usłyszał. Warunki życia w Gruzji od czasu objęcia prezydentury przez Michaiła Saakaszwilego poprawiły się, także zdaniem mieszkańców Achalkalaki. Pod rządami Eduarda Szewardnadzego prąd włączano im na pięć godzin, w dodatku nocą, co wystarczało na upieczenie chleba na rano. Poziom życia był tragiczny: drogi w fatalnym stanie, drewno wydzielano w racjach ledwo wystarczających na przeżycie w mroźnych miesiącach. Dzisiaj jest już kilka dobrych dróg i elektryczność dostępna cały dzień. W Achalkalaki często jest zimno w domach, a długotrwały stres powstrzymuje ludzi przed wychodzeniem na jako państwo ma 19 lat i właśnie przechodzi burzliwy okres dojrzewania. Siedem lat temu rewolucja róż wywołała u wielu młodzieńcze aspiracje. Członkostwo w NATO. Wejście do Unii Europejskiej. Utemperowanie zbuntowanych regionów Abchazji i Osetii Południowej. Naprawa stosunków z Rosją. Saakaszwili chciał mieć wszystko, i to szybko. I gdyby nie północny sąsiad Gruzji, prawdopodobnie już by to od dawna czuli się uprawnieni do kontroli nad Gruzją, bo to dzięki Rosji w XIX w. gruzińska szlachta połączyła siły, tworząc z wielu księstw jedną całość – chrześcijańską enklawę w regionie zdominowanym przez ottomańskich Turków i Persów. Rosja czuje się emocjonalnie związana z romantyczną ziemią rozsławioną przez Puszkina i Tołstoja. Lecz ta łaskawość to kwestia punktu widzenia. Po próbie przejęcia Gruzji przez Aleksandra I w 1801 r. wdowa po gruzińskim królu przywitała wysłannika cara ciosem sztyletu w serce. Wieloletni konflikt między Rosją a Gruzją latem 2008 r. zaowocował wojną. W jej wyniku Rosja uznała niezależność od Gruzji Osetii Południowej i Abchazji. Wydarzenia te pokazały, że małe niezadowolenie w newralgicznym regionie może przeistoczyć się w globalną rozgrywkę. Unia Europejska i USA nie były skłonne do interwencji w czasie konfliktu. Od wojny prozachodnia polityka Gruzji przystopowała. Mimo że w marcu ponownie otwarto granicę, napięcie między państwami nie opada. Gruzja znajduje się w kiepskim położeniu geograficznym, choć teraz to usytuowanie może okazać się jej walorem. NATO widzi w południowym Kaukazie nowy korytarz dostaw na wojnę w Afganistanie, odkąd ataki terrorystyczne w listopadzie 2008 r. zagroziły bezpieczeństwu dotychczasowego, wiodącego przez Przełęcz Chajberską w Pakistanie. Dla Turcji Gruzja pozostaje istotnym partnerem handlowym i bramą do Azji Środkowej. Armenia i Rosja nie mogą prowadzić wymiany handlowej bez przekraczania gruzińskiej granicy. Z kolei Azerbejdżan potrzebuje Gruzji, by dostać się nad morze, dzięki czemu do budżetu tej ostatniej co roku wpływa 65 mln dolarów opłat za jest małym graczem dysponującym żetonami o niskich nominałach. Dlatego możliwe jest, że największym wpływem budowy Żelaznego Jedwabnego Szlaku na jej gospodarczą sytuację będzie niezadowolenie dynamicznych miast portowych Batumi i Poti. Gdyby okazało się, że dzięki kolei Turcja świetnie sobie radzi ze spedycją towarów, porty nie będą miały pracy. Mimo to Gruzja liczy na korzyści polityczne i ma nadzieję, że w przypadku kolejnego konfliktu z Rosją państwa europejskie zaprotestują, jeśli ważny szlak transportowy przez południowy Kaukaz zostanie domek Lazarewa zbudowano w 1850 r., w czasach twardych rządów Mikołaja I. Dach się opuścił i lada dzień może się zapaść kompletnie. Mężczyzna nie ma pieniędzy na naprawę. On i jego rodzina żyją z 90 lari (ok. 150 zł) emerytury matki Lazarewa. Mimo to gdy do domu przychodzą goście Liza, żona Grigorija, stawia na stole wszystko, co akurat ma do jedzenia. Córka Gohar ćwiczy gamę na starym pianinie. Lazarew rozpacza nad fiaskiem starań o pracę na kolei i ciężkim losem, ale po cichu, żeby rodzina nie słyszała tych utyskiwań. Idzie do szafy, szuka w niej czegoś i wraca do stołu. W ręku trzyma wypłowiały pagon porucznika inżyniera w szeregach rosyjskiej służby granicznej. – Mój dziadek służył u Mikołaja II. Budował drogi do Achalciche i Batumi – mówi z rzadko goszczącym na jego obliczu uśmiechem. W tej chwili gaśnie światło. W Achalkalaki wyłączono prąd i rodzina Lazarewów cichnie, słychać już tylko zachwyca głównie światłami. W ciągu ostatnich trzech lat bulwar Neftcziler Prospekt wzbogacił się o wiele luksusowych sklepów z oknami wychodzącymi na Morze Kaspijskie, oferujących wszelkiego rodzaju wykwintne dobra. W ciągu pięciu lat, odkąd rurociąg BTC zaczął pompować ropę z Morza Kaspijskiego i pieniądze do budżetu, gospodarka Azerbejdżanu zanotowała stuprocentowy ogłoszeniu planów budowy Żelaznego Jedwabnego Szlaku przez byłego prezydenta Turcji Süleymana Demirela pod koniec lat 90. zainteresowane strony zabiegały o pozyskanie zagranicznych funduszy na inwestycję. Diaspora ormiańska zablokowała jednak te działania, przekonując opinię publiczną, że wytyczona trasa linii kolejowej, podobnie do trasy rurociągu, była karą za sytuację w Górskim Karabachu. Waszyngton, Unia Europejska i Bank Światowy umyły ręce. Gdy w 2005 r. odkręcono kurek z ropą, niechęć międzynarodowych instytucji finansowych przestała mieć znaczenie. Dzisiaj Azerbejdżan stać na samodzielne finansowanie budowy swojej części BTK. Może już też udzielić sąsiadom pożyczki w wysokości kilkuset milionów dolarów na ich część projektu, i to na przyjacielskich stał się islamską republiką parlamentarną w 1918 r. i cieszył się tym statusem przez kilka lat. Od upadku ZSRR trudno jednak dostrzec dowody tej tradycji. W Baku niełatwo o minaret czy uczciwe wybory, choć ze znalezieniem bentleya problemu nie będzie. Dobrobyt i prawa obywatelskie nie muszą iść w parze. Zwłaszcza w kraju bogatym w złoża ropy kuszące jest skupienie się na tym pierwszym kosztem drugiego. Kuszące tym bardziej, że świat ropy z Baku bardzo potrzebuje. Sprawiedliwość społeczna nie stanowi tematu publicznej debaty w Azerbejdżanie. Ważniejsza dla osób u władzy jest świadomość, że ten mały naród zdołał przetrwać w niezwykle trudnym sąsiedztwie. Jak powiedział jeden z oficjeli: – Optymiści mieszkają w Gruzji, ci, którzy nieustannie narzekają – w Armenii, zaś ojczyzną realistów jest Azerbejdżan. Choć może lepiej byłoby powiedzieć: Baku. Krótka przejażdżka istniejącą już linią kolejową na północ od stolicy prowadzi od rezydencji politycznych realistów do ruder zajmowanych przez tych, którzy nie odczuli korzyści z naftowego boomu. Jedna czwarta Azerów żyje poniżej progu ubóstwa. Te wagony przywołują ducha radzieckiego upodobania do ornamentyki, z falbankami, zasłonkami oraz landszaftami na ścianach między oknami. Jedna z pracownic ładuje szuflą węgiel do pieca nagrzewającego wnętrze wagonu. Musa Pachanow, wiceminister transportu Azerbejdżanu, zna te pociągi i dobrze wie, że daleko im do niemieckich, japońskich czy amerykańskich. Jest człowiekiem kolei w kraju, w którym rządzi ropa. – Ropa i gaz pewnego dnia się skończą – mówi z uśmiechem. – Kolej pozostanie na zawsze. polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński niemiecki Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. des Kaspischen Meeresam Kaspischen Meer Kaspische Meer kaspischen Raum kaspischen Region Kaspischen Becken Region Kaspisches Meer Sugestie Azerbejdżan bardzo pomyślnie współpracuje ze spółkami obcymi w należącej do niego części Morza Kaspijskiego. Erfolgreich arbeitet Aserbaidschan mit den ausländischen Gesellschaften auf dem ihm gehörenden Sektor des Kaspischen Meeres zusammen. Czytałam między innymi o południowoafrykańskim królu Ngungunhane, który dowodził powstaniem przeciw Portugalii w XIX wieku, o rytuałach małżeńskich w odległej wiosce na wybrzeżu Morza Kaspijskiego w Turkmenistanie. Ich las zum Beispiel über den südafrikanischen König Ngungunhane, der den Widerstand gegen die Portugiesen im 19. Jahrhundert anführte; und über Heiratsrituale in einem abgelegenen Dorf an der Küste des Kaspischen Meeres in Turkmenistan. Kraje Morza Kaspijskiego - Bliski Wschód - Unia Europejska: Zgodnie z raportem Korporacji Unocal, jednej z ważniejszych amerykańskich firm naftowych, całkowite rezerwy naftowe Morza Kaspijskiego mogą dochodzić aż do siedemdziesięciu miliardów baryłek. Einer Studie der kalifornischen Unocal zufolge könnten sich die Reserven am Kaspischen Meer auf über 60 Mrd. Barrel Rohöl belaufen. Opracowany przez UE plan priorytetowych połączeń międzysieciowych obejmuje kilka dużych projektów związanych z połączeniami międzysieciowymi, w tym inicjatywę związaną z połączeniem zewnętrznym - gazociąg Nabucco do transportu gazu znad Morza Kaspijskiego do Europy Środkowej. Der "Vorrangige Verbundplan" der EU umfasst mehrere große Verbundvorhaben, darunter auch eines für einen außereuropäischen Anschluss: die Nabucco-Pipeline, die Erdgas aus der Region um das Kaspische Meer nach Mitteleuropa bringen soll. W przyszłości dodatkowo dostawy pochodzić będą z rejonu Morza Kaspijskiego, Bliskiego Wschodu oraz Zatoki Perskiej. Künftig werden das Kaspische Meer, der Nahe Osten und die Golfregion als wichtige Lieferanten hinzukommen. Rzymianie osiedlili się w zachodniej części Morza Kaspijskiego, gdzie ich imperium rozciągało się na wschód. Die Römer besiedelten den westlichen Teil des Kaspischen Meeres, wo sich ihr Reich nach Osten erstreckte. Wielkie zasoby są także w innych sektorach Morza Kaspijskiego, w szczególności w kazachstańskim i turkmeńskim. Große Vorräte gibt es auch in anderen Sektoren des kaspischen Meeres, besonders in den Sektoren von Kasachstan und Turkmenistan. Drugim, albo północnym centrum rasy fioletowej, była stolica Adamsonitów, umiejscowiona na wschód od południowych wybrzeży Morza Kaspijskiego, w pobliżu gór Kopet. Das sekundäre oder nördliche Zentrum der violetten Rasse war die adamsonitische Hauptsiedlung, die östlich der Südküste des Kaspischen Meeres in der Nähe des Kopetgebirges lag. Są one szczególnie istotne z punktu widzenia wzmocnienia współpracy z krajami regionu, szczególnie Ukrainą i Republiką Mołdawii, lecz również krajów z regionów Kaukazu i Morza Kaspijskiego. Sie lohnen sich ganz besonders aufgrund der Konsolidierung der Kooperation mit den Ländern dieser Region, darunter insbesondere die Ukraine und die Republik Moldawien. aber auch mit den Ländern des Kaukasus und des Kaspischen Meeres. Niedługo potem znaleźliśmy kolejne, tym razem nad biegunem północnym, wielkości Morza Kaspijskiego. Dann - das ist nur anderhalb Wochen her - flogen wir über Titans Nordpol und wieder fanden wir hier einen See der Größe des Kaspischen Meeres. W przyszłości dodatkowo dostawy pochodzić będą z rejonu Morza Kaspijskiego, Bliskiego Wschodu oraz Zatoki Perskiej dzięki rozwojowi rynku skroplonego gazu ziemnego (LNG) transportowanego statkami. Künftig werden die Länder am Kaspischen Meer, des Mittleren Ostens und der Golfregion dank der Entwicklung des Seetransports von verflüssigtem Erdgas (Liquefied Natural Gas, LNG) als wichtige Lieferanten hinzukommen. Skąd przybyłeś? - Urodziłem się w Azerbejdżanie, w Baku, nad brzegiem Morza Kaspijskiego. Oprócz złóż przewidzianych porozumieniem naftowym, w azerbejdżańskim sektorze Morza Kaspijskiego istnieją i inne, bardzo perspektywiczne złoża. Außer der im Vertrag aufgezeigten Ölfelder, gibt es im aserbaidschanischen Sektor des Kaspischen Meeres noch weitere vielversprechende Felder. W ramach polityki TEN-E realnym celem była decyzja o imporcie dodatkowych 70 mld metrów sześciennych gazu do 2013 r., pochodzących ze złóż rosyjskich i północnoafrykańskich z oraz z rejonu Morza Kaspijskiego oraz Bliskiego Wschodu. Im Rahmen der TEN-E-Politik wurde als realistisches Ziel festgelegt, bis 2013 Kapazitäten in einer Größenordnung von 70 Mrd. Kubikmeter für zusätzliche Gasimporte aus Russland, Nordafrika, der Region des Kaspischen Meeres und dem Mittleren Osten aufzubauen. Kaukaski grzbiet rozciąga się od Morza Czarnego do Morza Kaspijskiego. Das Kaukasus-Massiv erstreckt sich vom Schwarzen zum Kaspischen Meer. Pewnie jest już w połowie drogi do Morza Kaspijskiego. Es ist wahrscheinlich schon auf halbem Weg zum Kaspischen Meer. Jednak nie udało jej się zobaczyć Morza Kaspijskiego. Bo wszystkie istniejące rurociągi z Morza Kaspijskiego prowadzą na północ. Weil die existierenden Pipelines vom Kaspischen Meer nach Norden führen. Ja wybrałam kawior z Morza Kaspijskiego. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 121. Pasujących: 121. Czas odpowiedzi: 132 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200 Interaktywna mapa Kazachstanu wraz z opisem i lokalizacją głównych miast, wsi, jezior, rzek, gór oraz innych obiektów geograficznych i turystycznych. Kazachstan na mapie świata. Kazachstan - podstawowe informacjeKazachstan, Republika Kazachstanu (kaz. Қазақстан, Қазақстан Республикасы, trl. Ķazaķstan, Ķazaķstan Respublikasy, trb. Kazakstan, Kazakstan Respublikasy; ros. Казахстан, Республика Казахстан trl. Kazahstan, Respublika Kazahstan, trb. Kazachstan, Riespublika Kazachstan) – państwo leżące częściowo w Azji (88% powierzchni) i częściowo w Europie (12% powierzchni – tereny na zachód od rzeki Emba), powstałe w 1991 w wyniku rozpadu Związku Radzieckiego. Graniczy z następującymi państwami: Chinami (1460 km granicy), Kirgistanem (980 km), Turkmenistanem (380 km), Uzbekistanem (2300 km) oraz Federacją Rosyjską (6467 km). Łączna długość granic Kazachstanu wynosi 12 187 km. Kazachstan ma również dostęp do największego jeziora świata – Morza Kaspijskiego - na długości 2340 km. Regiony, miasta, wsie na mapie Kazachstanu Ajagöz – miasto o znaczeniu obwodowym we wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, nad rzeką Ajagöz, siedziba administracyjna rejonu Ajagöz. W 2009 roku liczyło ok. 37,5 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu spożywczego, olejarskiego i włókienniczego. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1939 roku. Akköl – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, siedziba administracyjna rejonu Akköl. W 2009 roku liczyło ok. 14 tys. mieszkańców. Aksaj – miasto w północno-zachodnim Kazachstanie, w obwodzie zachodniokazachstańskim, siedziba administracyjna rejonu Börly. W 2009 roku liczyło ok. 33 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu materiałów budowlanych i maszynowego. Pierwotnie miejscowość nosiła nazwę Kazachstan (Kazakstan). W 1968 roku wraz z nadaniem praw miejskich otrzymała nazwę Aksaj. Aksu – miasto o znaczeniu obwodowym w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie pawłodarskim, nad Irtyszem. W 2009 roku liczyło ok. 42 tys. mieszkańców. Ośrodek hutnictwa żelaza i przemysłu metalowego, w mieście działa także elektrownia cieplna. W pobliżu miejscowości znajduje się początek Kanału Irtysz–Karaganda. Aktau – miasto obwodowe w Kazachstanie, na półwyspie Mangystau. Stolica obwodu mangystauskiego, port nad Morzem Kaspijskim. Powstało 1961 w związku z odkryciem na półwyspie Mangystau bogatych złóż ropy naftowej i gazu, połączony rurociągiem naftowym z pobliskimi ośrodkami eksploatacji ropy naftowej – Uzeń i Żetybaj. 159 tysięcy mieszkańców, przemysł chemiczny i spożywczy. W okolicach znajdują się pola naftowe, na których swoje usługi świadczą również polskie firmy takie jak PGNiG Kraków. Aktobe, także: Aktiubińsk - miasto obwodowe w Kazachstanie, nad rzeką Ilek. Ośrodek administracyjny obwodu aktiubińskiego. Miasto założone w 1869 roku. Rozwinęło się tutaj hutnictwo żelaza i chromu, przemysł maszynowy, chemiczny i lekki. Swoją siedzibę ma tu klub piłkarski FK Aktöbe. Przypisy Ałga – miasto w północno-zachodnim Kazachstanie, w obwodzie aktobskim, nad rzeką Ilek, siedziba administracyjna rejonu Ałga. W 2009 roku liczyło ok. 20 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu chemicznego (produkcja nawozów fosforowych i mikronawozów). Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1961 roku. Ałmaty lub Ałma-Ata – największe miasto Kazachstanu, położone w południowo-wschodniej części kraju, na wysokości ok. 700 m u podnóża Zailijskiego Ałatau, w pobliżu granicy z Kirgistanem, stolica do 1998. Aralsk - niewielkie miasto (39 tys. mieszkańców) w południowo-zachodnim Kazachstanie, w obwodzie kyzyłordyńskim, współrzędne geograficzne 46°47′38N 61°40′5E, telefoniczny numer kierunkowy +732433. W roku 1847 rosyjski fort mający za zadanie zabezpieczenie rosyjskiej flotylli operującej na Jeziorze Aralskim, ustanowiony przy ujściu rzeki Syr-daria. Na z 1853 Fort Aralsk umieszczono w punkcie o przybliżonych współrzędnych geograficznych 46°5'N 61°25'E, na południe od półwyspu Unadym. Arkałyk - miasto na Płaskowyżu Turgajskim w obwodzie kustanajskim w centralnym Kazachstanie. Obecnie liczy ponad 50 000 mieszkańców. Posiada stację kolejową. W pobliżu miasta znajdują się złoża boksytów. Miasto jest związane z rosyjskim programem kosmicznym. W jego pobliżu lądowało wiele załogowych statków kosmicznych. Kosmonauci po lądowaniu na Ziemi przybywają tu przed odlotem do Bajkonuru. Astana (kaz. Астана, do 1961 Akmolińsk, do 1992 Celinograd, do 1998 Akmoła) – miasto w Kazachstanie, od 10 grudnia 1997 stolica tego kraju. Miasto położone jest w północnej części kraju na Pogórzu Kazachskim, na północny zachód od Karagandy nad rzeką Iszym. Na dzień 1 czerwca 2010 roku Astanę zamieszkiwało 701 378 osób. Atbasar – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, nad rzeką Żabaj, siedziba administracyjna rejonu Atbasar. W 2009 roku liczyło ok. 30,5 tys. mieszkańców. Centrum regionu rolniczego oraz ośrodek przemysłu spożywczego, elektromaszynowego i materiałów budowlanych. Miejscowość została założona w 1846 roku jako stanica kozacka. Atyrau – miasto w Kazachstanie, ośrodek administracyjny obwodu atyrauskiego. Port nad rzeką Ural, w pobliżu jej ujścia do Morza Kaspijskiego. Miasto liczy 146 433 mieszkańców (2006). Miasto zostało założone w 1645 r. Obecnie jest to duży ośrodek przeróbki ropy naftowej (miasto połączone jest rurociągiem naftowym z położonym w odległości 720 km rosyjskim miastem Orsk) i przemysłu rybnego. Poza tym rozwinął się tutaj przemysł maszynowy, spożywczy i materiałów budowlanych. Bałchasz, do 1936 Bertys - miasto w Kazachstanie, w obwodzie karagandyjskim, przystań nad jeziorem Bałchasz. 74 000 mieszkańców (2007). Miasto założone w roku 1928 Przemysł chemiczny, spożywczy, hutnictwo miedzi, węzeł kolejowy, port lotniczy. W poblizu wydobycie rud miedzi i molibdenu. Bałpyk Bi - miasto w południowym Kazachstanie, w obwodzie ałmackim. Liczy 11 800 mieszkańców. Ośrodek przemysłu spożywczego. Bejneu - miasto w Kazachstanie, w obwodzie mangystauskim, 14 400 mieszkańców . Ośrodek przemysłu spożywczego. Borałdaj - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 20 900 mieszkańców. Przemysł spożywczy, włókienniczy. Chromtau – miasto w północno-zachodnim Kazachstanie, w obwodzie aktobskim, siedziba administracyjna rejonu Chromtau. W 2009 roku liczyło ok. 24 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia rud chromu. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1967 roku. Dierżawinsk – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, nad rzeką Iszym, siedziba administracyjna rejonu Żarkajyng. W 2009 roku liczyło ok. 6 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu olejarskiego. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1966 roku. Fort-Szewczenko, pierwotna nazwa Nowopietrowsk,, miasto w Kazachstanie, w obwodzie mangystauskim, na półwyspie Mangystau, port nad Morzem Kaspijskim, 16 tys. mieszkańców, duży ośrodek przemysłu rybnego, stocznie remontowe. Powstał 1834-1835 jako fort, 1850-1857 przebywał w nim na zesłaniu Taras Szewczenko oraz zesłańcy polscy, m. in Z. Sierakowski, J. Zalewski. Nowopietrowsk był jednym w wielu przystanków na drodze Tarasa Szewczenki. Spędził 7 lat (1850 – 1857) w tamtejszej twierdzy. Jekybastuz – miasto o znaczeniu obwodowym w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie pawłodarskim. W 2009 roku liczyło ok. 125 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego oraz przemysłu materiałów budowlanych i spożywczego, w pobliżu mieszczą się dwie duże elektrownie cieplne: GRES-1 (4000 MW) i GRES-2 (1000 MW). Miasto posiada port lotniczy. W miejscowości działa Instytut Inżynieryjno-Techniczny im. Jemby – miasto w zachodnim Kazachstanie, w obwodzie aktobskim, w rejonie Mugałżar, nad Embą. W 2009 roku liczyło ok. 11 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu środków transportu i spożywczego, w pobliżu miasta wydobywana jest ropa naftowa. W 1937 roku miejscowość otrzymała status osiedla typu miejskiego, a w 1967 roku nadano jej prawa miejskie. Jerejmentau – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, siedziba administracyjna rejonu Jerejmentau. W 2009 roku liczyło ok. 12,5 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu olejarskiego i materiałów budowlanych. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1965 roku. Jesyk (hist. Issyk, kaz. Есік, ros. Есик = Jesik) - miasto rejonowe w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 31 314 mieszkańców, przemysł spożywczy, włókienniczy. Znane ze znaleziska Złotego Człowieka. Jesyl (hist. Iszym, kaz. Есіл, ros. Есиль = Jesil) - miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie kustanajskim. Liczy 12 900 mieszkańców. Ośrodek przemysłu spożywczego. Kandyagasz - miasto w Kazachstanie, w obwodzie aktiubińskim, 28 500 mieszkańców. Przemysł spożywczy, włókienniczy. Kapszagaj - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, położone nad sztucznym zbiornikiem wodnym Kapczagajskim na rzece Ili. Ludność wynosi: 42 100. W okolicy rysunki naskalne Tamgały Tas. Miasto powstało w 1970 w związku z budową zapory i elektrowni wodnej. Karabułak (kaz. Қарабулақ, hist. Wysokogorka) - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 16 200 mieszkańców. Centrum rejonu Eskeldi (kaz. Ескелді ауданы). Przemysł spożywczy. Karaganda – miasto w Kazachstanie, w Karagandyjskim Zagłębiu Węglowym, stolica obwodu karagandyjskiego. Miasto posiada 446 200 mieszkańców (2006). Ośrodek wydobycia węgla kamiennego, przemysłów: maszynowego, chemicznego, materiałów budowlanych i spożywczego. W mieście znajduje się kilka szkół wyższych, m. in. uniwersytet (zał. w 1972 roku), uczelnia medyczna i politechnika, ponadto kilka instytutów badawczych, muzeum, teatry i ogród botaniczny. Kaskeleng (kaz. Қаскелең a. Қарасай, ros. Каскелен = Kaskelen) - miasto w Kazachstanie, niedaleko Ałmaty, 30 400 mieszkańców. Przemysł spożywczy. Kegen - miasto w południowym Kazachstanie, w obwodzie ałmackim. Liczy 9900 mieszkańców. Ośrodek przemysłu spożywczego. Kentau - miasto w Kazachstanie, w obwodzie południowokazachstańskim, na stokach gór Kara-tau, powstało 1955 z połączenia osiedli Kantagi i Mirgalimsaj, wydobycie i wzbogacanie rud metali nieżelaznych, przemysł maszynowy, elektrotechniczny, materiałów budowlanych. Liczba mieszkańców w 2003 roku wynosiła ok. 50 tys. Кентау. Центральная гостиница. . JPG Кентау. Вид 006. JPG Кентау. Вид 003. JPG Kokczetaw – miasto o znaczeniu obwodowym w północnym Kazachstanie, nad jeziorem Kopa, na Wyżynie Kokczetawskiej, siedziba administracyjna obwodu akmolskiego. W 2009 roku liczyło ok. 135 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu chemicznego, spożywczego, elektromaszynowego, ceramicznego, odzieżowego, drzewnego i wydobywczego. Miasto posiada port lotniczy i jest ważnym węzłem kolejowym. W miejscowości działa Uniwersytet im. Szokana Uälichanowa oraz liczne instytucje kulturalne, m. in. Kułsary – miasto w zachodnim Kazachstanie, w obwodzie atyrauskim, siedziba administracyjna rejonu Żyłyoj. W 2009 roku liczyło ok. 51 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia ropy naftowej. Kustanaj (od roku 1997 Қостанай Kostanaj) to miasto obwodowe w północnej części Kazachstanu leżące nad rzeką Toboł. Zamieszkiwane jest przez około 228 tys. mieszkańców. Jest ośrodkiem przemysłu chemicznego (sztuczne włókna), metalowego, materiałów budowlanych, skórzano-obuwniczego, odzieżowego, spożywczego oraz węzłem kolejowym Posiada wyższą szkołę pedagogiczną oraz muzeum regionalne, założone w 1879. Kyzyłorda (kaz. Қызылорда, ros. Кзылорда, dawniej Кзыл-Орда, Kzył-Orda lub Кызыл-Орда, Kyzył-Orda, do 1853 Ak-Meczet, do 1920 Pierowsk) – miasto w południowym Kazachstanie, nad Syr-darią. Jest ośrodkiem administracyjnym obwodu kyzyłordyńskiego. Posiada około 157,4 tys. mieszkańców. W mieście dominuje przemysł celulozowo-papierniczy, materiałów budowlanych, maszynowy, odzieżowy i spożywczy. W Kyzyłordzie działa wyższa szkoła pedagogiczna oraz muzeum. Do 1929 r. stolica Kazachstanu. Lenger - miasto w południowym Kazachstanie, w obwodzie południowokazachstańskim, 21 700 mieszkańców. Wydobycie węgla brunatnego. Makinsk – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, siedziba administracyjna rejonu Bułandy. W 2009 roku liczyło ok. 17 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu metalowego. Miejscowość została założona pod koniec lat 20. XX wieku, a prawa miejskie otrzymała w 1945 roku. Öskemen – miasto w Kazachstanie na przedgórzu Ałtaju, nad rzeką Irtysz. Stolica obwodu wschodniokazachstańskiego. Ludność: 311,0 tys. mieszkańców. Nad Irtyszem znajduje się elektrownia wodna. W mieście działa przemysł metalurgiczny, metalowy, maszynowy, elektrotechniczny, spożywczy, materiałów budowlanych, meblarski. Pawłodar – miasto obwodowe w północno-wschodniej części Kazachstanu, port nad Irtyszem, siedziba administracyjna obwodu pawłodarskiego. W 2009 roku liczyło ok. 317 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu hutniczego (huta aluminium), petrochemicznego, maszynowego, metalurgicznego, chemicznego, spożywczego i lekkiego. Pietropawłowsk - miasto w Kazachstanie, ośrodek administracyjny obwodu północnokazachstańskiego, nad Iszymem. Ludność: 193,3 tys. mieszkańców (2008). Transportem miejskim są trolejbusy. Ridder – miasto o znaczeniu obwodowym w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, w Ałtaju Kruszcowym. W 2009 roku liczyło ok. 50,5 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia rud ołowiu, cynku, złota i metali rzadkich, hutnictwa metali nieżelaznych oraz przemysłu drzewnego, spożywczego i lekkiego. W mieście znajdują się ponadto: muzeum krajoznawcze, dom kultury i Ałtajski Ogród Botaniczny. Sajram, do XIII wieku Isfidżab – miasto w Kazachstanie, na południu kraju, w pobliżu granicy z Uzbekistanem. Jest ono jednym z najstarszych miast Kazachstanu, zamieszkanym nieprzerwanie od około 3 tysięcy lat. Należało ono kolejno do Samanidów, Karachanidów, Mongołów, Timurydów, chanatu Buchary i Kokandu, a od roku 1864 do Rosji. W mieście urodził się sufi Ahmad Jasawi (1106–1166). Saran, miasto w Kazachstanie, w obwodzie karagandzkim, 42 tys. mieszk.. Sarkan - miasto w Kazachstanie w obwodzie ałmackim, 14 265 mieszkańców (I 2009). Położone w Ałatau 12Dżungarskim. Semej – miasto w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, w pobliżu granicy z Rosją, położone na południowy wschód od Pawłodaru. W 2009 roku liczyło ok. 299 tys. mieszkańców. Port nad Irtyszem, przemysł spożywczy, lekki, cementowy, stocznia, węzeł kolejowy, 4 szkoły wyższe, muzea. Sieriebrjan – miasto w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, nad Irtyszem, siedziba administracyjna rejonu Zyrjan. W 2009 roku liczyło ok. 10 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu włókienniczego i mleczarskiego. W pobliżu miasta znajduje się Buktyrmańska Elektrownia Wodna. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1962 roku. Stiepnogorsk – miasto o znaczeniu obwodowym w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim. W 2009 roku liczyło ok. 47 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu wydobywczego i chemicznego. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1964 roku. Szczuczinsk – miasto w północnym Kazachstanie, w obwodzie akmolskim, siedziba administracyjna rejonu Burabaj. W 2009 roku liczyło ok. 44 tys. mieszkańców. Ośrodek przemysłu środków transportu, szklarskiego, drzewnego i spożywczego. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1939 roku. Szonży - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 18 700 mieszkańców. Przemysł spożywczy. Szymkent (kaz. Шымкент, ros. Шымкент, Szymkient, dawniej Чимкент, Czimkient, również Symkent, Czymkent) – miasto leżące na południowych krańcach Kazachstanu, przy granicy z Uzbekistanem. Ośrodek administracyjny obwodu południowokazachstańskiego. W mieście rozwinęło się górnictwo i hutnictwo ołowiu, przemysł maszynowy, chemiczny, mineralny, włókienniczy, skórzany (karakuły), spożywczy. Rafineria ropy naftowej, węzeł kolejowy, szkoły wyższe, teatry, muzeum. Tałdykorgan – miasto w południowo-wschodnim Kazachstanie, nad rzeką Karatał, u podnóża Ałatau Dżungarskiego, dawna stolica obwodu tałdykurgańskiego, obecnie stolica obwodu ałmackiego. Około 114 tys. mieszkańców. Tałgar, miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 42 tys. mieszkańców. Przemysł spożywczy, włókienniczy. Taraz, do 1936 Aulije Ata, 1936-1938 Mirzojan, do 1995 Dżambuł - miasto obwodowe w południowym Kazachstanie, na przedgórzu Tienszanu, na lewym brzegu rzeki Tałas. Znany jako miasto od V wieku (pod nazwą Taraz lub Talas), w X-XII wieku stolica państwa Karachanidów, wielki ośrodek handlu na szlaku jedwabniczym z Chin do Azji Środkowej i Europy, w XIII wieku stracił znaczenie, ponowny rozwój w XVIII wieku, od 1864 w Rosji, do 1992 w Kazachskiej SRR. - 398 tysięcy mieszkańców. Tekely - miasto w południowo-wschodniej części Kazachstanu, w obwodzie ałmackim, na przedgórzu Dżungarskiego Ałatau, 21 600 mieszkańców, eksploatacja rud cynku i ołowiu. Temyrtau – miasto w Kazachstanie. Turkiestan – miasto w południowym Kazachstanie w obwodzie południowokazachstańskim, w Azji Środkowej. Ludność: 81 tys. mieszkańców. Rozwinięty przemysł oczyszczania bawełny. Zachowane zabytki architektury z XII w. Nazwa miasta w języku perskim znaczy dosłownie Błogosławiony z Turkiestanu i odnosi się do grobowca sufickiego świętego Chodży Ahmada Jasawiego, wzniesionego za panowania Timura w latach 1389–1399. Uralsk – miasto w zachodnim Kazachstanie, na rzeką Ural. Ludność: 212,9 tys. (1999). Ośrodek administracyjny obwodu zachodniokazachstańskiego. Kazachowie stanowią 72% ludności miasta. Uralsk założono w 1584 przez Kozaków jaickich jako Jaiksk. Od 1775 nosiło nazwę Uralsk, a wraz z odzyskaniem niepodległości Kazachstanu kazachska nazwa została zmieniona na Orał. Ürżar – wieś we wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, siedziba administracyjna rejonu Ürżar. W 2009 roku liczyła ok. 17 tys. mieszkańców. Üszarał - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 16 tys. mieszkańców. Przemysł spożywczy. Üsztöbe - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 20 400 mieszkańców, przemysł spożywczy, włókienniczy. Uzynagasz - miasto w Kazachstanie, w obwodzie ałmackim, 22 700 mieszkańców. Przemysł spożywczy, maszynowy. Zajsan – miasto we wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, siedziba administracyjna rejonu Zajsan. W 2009 roku liczyło ok. 14,5 tys. mieszkańców. W mieście działa muzeum krajoznawcze. Miejscowość otrzymała prawa miejskie w 1941 roku. Zyrjanowsk – miasto o znaczeniu obwodowym w północno-wschodnim Kazachstanie, w obwodzie wschodniokazachstańskim, siedziba administracyjna rejonu Zyrjan. W 2009 roku liczyło ok. 39 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia rud ołowiu i cynku, hutnictwa oraz przemysłu materiałów budowlanych, spożywczego i włókienniczego. Miejscowość została założona w 1791 roku w związku z rozpoczęciem eksploatacji okolicznych złóż rud ołowiu, kadmu i złota. W 1941 roku otrzymała prawa miejskie. Żangaözen – miasto w Kazachstanie, w obwodzie mangystauskim, na półwyspie Mangystau. Ludność: 51,1 tys. (1999). Prawa miejskie uzyskało w 1968. Miasto znane jest głównie z wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego. W mieście znajdują się także zakłady przeróbki gazu ziemnego oraz rafineria ropy naftowej. Żansügyrow - miasto w południowym Kazachstanie, w obwodzie ałmackim. Liczy 12 400 mieszkańców. Żarkent (hist. Panfiłow, kaz. Жаркент) - miasto w Kazachstanie, centrum rejonu panfiłowskiego w obwodzie ałmackim, 34 tys. mieszkańców. Przemysł spożywczy. Żezkazgan - miasto leżące nad rzeką Kara-Kengir w obwodzie karagandyjskim w środkowym Kazachstanie. Założone w 1954 po powstaniu więźniów w pobliskim gułagu - Kengirze. Obecnie liczy 115 365 mieszkańców. Posiada połączenie kolejowe z Karagandą oraz port lotniczy. W pobliżu miasta znajdują się złoża miedzi, która przerabiana jest w miejscowej hucie. Poza tym jest to ośrodek przemysłu spożywczego. W jego rejonie wielokrotnie lądowały załogowe statki kosmiczne. Żytykara - miasto w Kazachstanie, w obwodzie kustanajskim, 44 tys. mieszkańców (2006) Jeziora i rzeki na mapie Kazachstanu Arys – rzeka w południowym Kazachstanie, prawy dopływ Syr-darii. Długość – 378 km, powierzchnia zlewni – 14,9 tys. km², średni przepływ w mieście Arys – 46,6 m³/s. Reżim śnieżno-deszczowy z maksimum w kwietniu i minimum w sierpniu. Źródła Arys znajdują się na zachodnim krańcu pasma górskiego Tałaski Ałatau, skąd rzeka spływa na zachód w dolinę Syr-darii. Przyjmuje wiele dopływów z Tałaskiego Ałatau, z Gór Ugamskich i z gór Karatau na północnym zachodzie. Ili – rzeka na obszarze bezodpływowym w Azji Środkowej, na terytorium Chin oraz Kazachstanu. Długość - 1439 km (624 km w Chinach, 815 km w Kazachstanie), powierzchnia zlewni - około 140 tys. km². Źródła Ili znajdują się na północnych stokach środkowej części pasma Tienszanu, skąd rzeka płynie na zachód. W górnym biegu (w Chinach) Ili przyjmuje dopływy Kunes He, Kax He i Tekes. Karatał (kaz. Каратал - czarna wierzba) - rzeka we wschodnim Kazachstanie, w zlewisku jeziora Bałchasz. Jedna z rzek Siedmiorzecza. Długość - 390 km, powierzchnia zlewni - 19,1 tys. km². Reżim śnieżno-lodowcowy. Bierze początek w paśmie górskim Dżungarski Ałatau, przepływa przez stolicę obwodu - Tałdy Kurgan, wypływa do Kotliny Bałchasko-Ałakolskiej, gdzie oddziela pustynie Saryjesyk Atyrau i Żamankum, po czym uchodzi do wschodniej części jeziora Bałchasz. Sasykköl (t. Sasyk-kul, Sasyk-kol, ros. Сасыкколь) – bezodpływowe jezioro we wschodnim Kazachstanie. Powierzchnia – przeciętnie 600 km², 736 km² przy maksymalnym stanie wody, głębokość – 3,3 m przeciętna, 4,7 m przy maksymalnym stanie wody, wysokość lustra wody – 347 m Reżim mieszany. Jezioro Sasykköl leży w dolinie Emin – wschodniej części Kotliny Bałchasko-Ałakolskiej. Jest otoczone rozległymi bagniskami. Zajsan – jezioro w Kazachstanie, w śródgórskiej kotlinie między górami Ałtaj oraz Tarbagataj. Jezioro to stanowi część Zbiornika Buchtarmińskiego, który został utworzony przez zaporę Elektrowni Buchtarmskiej. Powierzchnia jeziora przed spiętrzeniem jego wód wynosiła 1810 km², a głębokość 10 m. Do jeziora uchodzi rzeka Czarny Irtysz, a wypływa z niego rzeka Irtysz. Jezioro jest wykorzystywane do hodowli ryb, żeglugi oraz produkcji energii elektrycznej. Zbiornik Kapszagajski – sztuczny zbiornik wodny powstały w roku 1970 na rzece Ili, na terytorium Kazachstanu w Azji Środkowej. Głównym portem jest miasto Kapszagaj. Góry i łańcuchy górskie na mapie Kazachstanu Chan Tengri – góra znajdująca się w centralnej części pasma górskiego Tienszan, o wysokości 7010 m (bez pokrywy śnieżnej i lodowej - 6995 m Położona jest na granicy Kirgistanu (trzecia co do wysokości w tym kraju), Kazachstanu oraz Chin (od 2009 roku po wprowadzeniu zmian przebiegu granicy kirgisko-chińskiej), na wschód od jeziora Issyk-kul. Zbudowana z marmuru, dzięki czemu w czasie zachodu słońca przybiera ona barwę purpurową. Inne miejsca na mapie Kazachstanu Tanbały - rezerwat archeologiczny w obwodzie ałmackim, na północ od miejscowości Karabastau w Kazachstanie wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zachowały się tu rysunki naskalne, datowane na okresy średniego brązu, późnego brązu, wczesnego okresu koczowniczego, okresu dominacji Saków, plemion usuńskich oraz turskich. ×Ta witryna wykorzystuje pliki cookie w celach reklamowych i statystycznych. Akceptuję

stolica na południe od morza kaspijskiego